Drzewka Pamięci na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie

Fafius Roman

Roman Fafius (1902–1981)
inżynier budownictwa, architekt wojewódzki

Urodził się 30.09.1902 roku w Radowie na Wołyniu. Studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego i Wodnego Wyższej Szkoły Technicznej w Gdańsku, którą ukończył w 1926 roku Pracował najpierw przy budowie Warszawskiej Kolejki Dojazdowej. W 1931 roku przeniósł się do dynamicznie rozwijającej się wówczas Gdyni. Pod jego kierunkiem wzniesiono tam m.in. Dworzec Morski i szereg magazynów portowych. Brał udział w kampanii wrześniowej, dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do 1945 roku. Następnie działał w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych w czasie kampanii wrześniowej.

Do Szczecina przybył w 1948 roku jako mianowany przez ministerstwo odbudowy dyrektor Szczecińskiej Dyrekcji Odbudowy. Odegrał kluczową rolę w podnoszeniu z ruin Szczecina oraz innych miast i miasteczek Pomorza Zachodniego, organizując szczecińskie i koszalińskie Biura Projektów Budownictwa Ogólnego. Był też przez pięć lat dyrektorem tego szczecińskiego biura projektowego. W latach 1958–1969, a więc w dekadzie najintensywniej prowadzonych na Pomorzu Zachodnim prac budowlanych, zarówno w mieszkalnictwie, jak i w odbudowie zabytków, pełnił funkcję głównego architekta województwa szczecińskiego. Od początku swego pobytu w Szczecinie związał się z Wyższą Szkołą Inżynierską (późniejszą Politechniką Szczecińską), gdzie wykładał organizację i mechanizacje budów oraz prawo budowlane, dzieląc się z młodszymi kolegami swą rozległą wiedzą i bogatym doświadczeniem zawodowym. Współzałożyciel, sekretarz (1948–1950) i wieloletni rzeczoznawca Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Działał w różnych organizacjach społecznych m.in. w Lidze Ochrony Przyrody.

Zmarł 15.09.1981 roku w Szczecinie. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Działalność Romana Fafiusa w pionierskim okresie odbudowy tak scharakteryzował Tadeusz Ostrowski: „Dzięki inwencji organizacyjnej i niekwestionowanemu autorytetowi potrafił stworzyć od podstaw pierwsze w Szczecinie biuro projektów budownictwa ogólnego, nadając mu rozmach twórczy i wysoką rangę merytoryczną. Skupił on wokół siebie nieliczną początkowo grupę zapaleńców, składającą się zarówno z doświadczonych fachowców, jak i studentów, a później absolwentów szczecińskiej uczelni […]. Trzeba pamiętać, że były to czasy autentycznego pełnego nadziei entuzjazmu w odbudowie, który ze szczególna siłą manifestował się na terenach zwanych wówczas Ziemiami Odzyskanymi”. Stanisław Latour zaś tak go wspominał: „Mając ścisłe techniczne wykształcenie, był z ducha humanistą, doskonałym znawcą i wielbicielem muzyki poważnej, żywym uczestnikiem życia kulturalnego w mieście. Jego obiektywizm w sądach i życzliwy stosunek do ludzi, zwłaszcza podwładnych, przysporzyły mu wielu przyjaciół, a prawość charakteru, obowiązkowość i rzetelność stały się podstawą osiągniętych sukcesów”.